Absolute keuzevrijheid is een illusie

 

Het wereldbeeld van de liberalen waarbij iedereen over absolute keuzevrijheid beschikt, stemt niet overeen met de realiteit. “Het voorstel van Gwendolyn Rutten zal geen mentaliteitswijziging over de verdeling van zorgtaken in een gezin teweegbrengen”, stelt Els Van Hoof, voorzitster van Vrouw & Maatschappij – CD&V politica. 15,3% van alle vaders neemt nu al geen vaderschapsverlof op, voornamelijk omwille van de bedrijfscultuur, niet omdat ze hier niet voor willen kiezen mochten de omstandigheden gunstiger zijn. Deze druk vanuit werkgeverszijde wordt zeker niet weggenomen, maar integendeel, uitgebreid naar zowel vaders als moeders bij het delen en korter maken van het moederschapsverlof. Dit is geen belerende of moraliserende vingerwijzing, maar een erkenning van de realiteit.

“Absoluut akkoord dat vaders en meeouders meer betrokken dienen te worden bij de zorg voor kinderen, maar raken aan de moederschapsverlof om dit te bekomen is een compleet foute benadering”, aldus Van Hoof.

Uiteraard dient ook aandacht geschonken te worden aan zelfstandige moeders, die overigens niet allemaal gezwind terug aan de slag gaan vlak na de bevalling. Na gegronde klachten over de moeilijke combinatie werk en gezinsleven, riepen de liberalen, terecht de overheid in om het moederschapsverlof voor zelfstandigen op te trekken van acht naar twaalf weken. Geen protest over keuzevrijheid viel toen te bespeuren, en maar goed ook. 

   

“De overheid moet een kader creëren waarbinnen partners op een gelijkwaardige manier hun zorgtaken binnen het gezin kunnen opnemen.” zegt Els Van Hoof. In een ideale wereld wordt het vaderschapsverlof niet alleen verplicht en uitgebreid. Vrouw & Maatschappij ijvert voor een genderbonus; een maand extra ouderschapsverlof die wordt toegekend indien beide partners drie maand ouderschapsverlof opnemen. In landen waar dit soort maatregel ingevoerd werd (Finland, Noorwegen, IJsland, Duitsland, Zweden, …) steeg het aantal vaders dat zorgtaken op zich nam exponentieel. “Alle onderzoeken wijzen uit dat moeders hierdoor meer op hun loopbaan kunnen focussen, de ontwikkeling van jonge kinderen gestimuleerd wordt en de economie erop vooruit gaat. Waar wachten we nog op?” aldus Van Hoof. Als we willen investeren in (de carrière van) vrouwen, dan is investeren in gelijkwaardige zorgverloven voor beide ouders de enige juiste manier. Moeders terug meer overlaten aan de willekeur van hun werksituatie en die van hun partner is pas een stap achteruit. Ongeacht welke pseudofeministische saus je erover giet.

“We leven in een verbonden wereld waarin persoonlijke ontwikkeling plaatsvindt in connectie met anderen. Geen individualisme, maar personalisme. Absolute keuzevrijheid is een illusie, sociale normen en financiële drempels zijn een realiteit. De overheid heeft dan ook de plicht om de condities te creëren waardoor partners hun gezinsleven optimaal en gelijkwaardig kunnen inrichten” concludeert Els Van Hoof.